Lasciatemi Cantare demiş Toto Cutugno!
İtiraf edeyim ki ben de bu yazıyı yazarken buldum orijinal klibini. Yıllarca hepimiz dinledik bu şarkıyı, kimimiz uydurarak söyledi kimimiz doğru olarak... Bense ta ki İtalya'ya Erasmus'a gidene kadar bir türlü tam öğrenemedim bu şarkıyı. Hoş şimdi de ezbere söyle deseler yapamam ya o da ayrı mesele... Bu arada merak edenler, sözlere ve çeviriye buradan ulaşabilirler.
Neydi benim için İtalya peki? Yıllarca beklenen bir rüya, bir hayâldi. Hep gidilmek istenen ama bir türlü gidilemeyen yerdi. Hep belgesellerden izledim, Roma'yı Floransa'yı Vezüv'ü ve Pompeii'yi. Daha sonra Assassins's Creed adlı oyunla iyice perçinlendi İtalya tutkum. Acuvumun için gibi öğrenmiştim İtalya'yı ne de olsa...
İtalya'nın bendeki kıymeti çok büyüktü öyle aceleye gelecek gibi de değildi. Bir ara interrail yapmayı düşünürken, demiştim ki hadi o da aradan çıksın. Ama programın tamamını o kaplayınca, ki o program daha sonra rafa kalkacaktı ve iyi ki de kalkmıştı, bendeki önemini bir kez daha gösterdi.
Yıllar geçti, yazlar geçti ben hâlâ gidemedim kavuşamadım ona derken birden Erasmus+ programı çıktı önüme. Ben de durur muyum gelişine yapıştırdım her zamanki gibi! Tıp fakültesinde okuyormuşum İtalyanca bilmiyormuşum falan hak getire! Kaç kez insanın önüne böyle bir fırsat çıkardı ki!
Tabi gitmeden çok düşündüm yalan yok, zor günlerim oldu, dahiliyeden kalırsam ( Tamam vurmayın) gidemem diyordum kendime hatta! Sonra sınavı verdim, pasaportu vizesi evrak işleri sözleşmeler yazışmalar derken bir de baktım ki bir akşam vakti İtalya'dayım!
Güzel günlerim de oldu, zor günlerim de... Fakat şimdi bakıyorum da ardıma, iyi ki gitmişim! Ne de iyi yapmışım, bir dönemi doyasıya geçirdim, dersleri biraz salladım ama belki de gençliği tıp içinde çürütmeden son kez doyasıya yaşadım. (Bu yalana kendisi de inanmadı, her an bir yere kaçabilir dikkat. Hatta bugün denedi. )
Neyse işte, gezdim eğlendim. Şimdi Kürkçü dükkanına geri geldim. Kaldığım yerden devam ediyorum.
